PRIJS VAN VERDIENSTE 2019
Voor Igone de Jongh

Het is al zo vaak gezegd maar het geldt nog steeds: het is voor een in Nederland geboren, opgegroeid en hier tot klassieke danseres opgeleid meisje verre van eenvoudig zich een plaats te veroveren en deze te behouden in een groot, wereldwijd gerenommeerd gezelschap als Het Nationale Ballet, dat naast alle grote klassieke balletten ook veel eigentijdse werken van belangrijke (inter)nationale dansscheppers op het repertoire heeft staan. Temeer omdat door de niet aan taal- en cultuurgebondenheid van de klassieke dans een beschikbare plaats in het gezelschap openstaat voor een enorme schare van internationale dansglobetrotters. Bovendien heeft een klein land als Nederland geen overlopende bron van danstalent met fysieke geschiktheid. Als dus een Nederlands meisje zich ontwikkelt tot een topsoliste van ons Nationale Ballet dan is en blijft dat iets heel bijzonders.
De uit Haarlem afkomstige Igone de Jongh is zo’n bijzonder geval.
Tijdens haar opleiding aan de Nationale Balletacademie in Amsterdam kreeg Igone van het Dansersfonds ’79 al een beurs om aan de Royal Ballet School in Londen haar opleiding af te ronden. Gelukkig bleef zij niet in Engeland maar kreeg ze in 1996 een contact bij Het Nationale Ballet. Daar doorliep zij alle rangen – van aspirante tot, vanaf 2003, eerste soliste.
Aanvankelijk was haar technische en artistieke ontwikkeling niet spectaculair mede door een bepaalde voorzichtigheid in presentatie, maar groei was er wel degelijk met als grote doorbraak haar vertolking in Hans van Manens meesterwerk Live, waarin zij hoewel nog piepjong zo verrassend een heel eigen kleur en interpretatie aanbracht. Door het werken met verschillende choreografen en optredens in belangrijke rollen in de grote klassiekers als Het Zwanenmeer, The Sleeping Beauty, La Bayadère en de eigentijdse producties La Dame aux Camélias en Coppelia groeide Igone uit tot een soliste die zich uitstekend staande wist te houden te midden van het uit het buitenland komende, zeer sterke vrouwelijke solistenteam. Dit dankt zij aan haar speciale kwaliteiten: een prachtige ‘langlijnigheid’, gevoel voor harmonie en elegantie en een altijd beheerste expressiviteit en een solide danstechnisch kunnen. Kwaliteiten die choreograaf Hans van Manen als geen ander naar voren heeft weten te halen.
Publiekelijk is zij een overtuigend ambassadrice voor de dans, ze laat van zich horen, verschijnt op televisie als een betrokken jurylid en treedt op in ongebruikelijke voorstellingen, zoals recentelijk in een productie met acteur Pierre Bokma. Ze is – heel waardevol – een inspiratie voor jonge dansers en spant zich daadwerkelijk in om ze waar ze kan te helpen en aan te moedigen.
Voor dit alles krijgt ze – na de toekenning van een studiebeurs (1995) en de Aanmoedigingsprijs (2002) – nu de Prijs van Verdienste van het Dansersfonds’79.

November 2019